بقاياي نيشكر يكي از پسماندهاي كشاورزي مي باشد كه بخش قابل توجهي از اين محصول اصلي نيشكر را در بر مي گيرد كه شامل سرشاخه، پيت و باگاس و ملاس مي باشد . سرشاخه حدود 25 درصد از كل توليد اين زراعت را شامل مي گردد كه در زمان برداشت ساقه نيشكر در مزرعه باقي مي ماند و براي عمليات زراعي ايجاد مزاحمت مي نمايد. يكي از راه هاي دفع اين مزاحمت آتش زدن آن مي باشد كه در بسياري از مناطق نيشكر كاري چنين روشي به كار گرفته ميشود. ليكن اين عمل، طي سالهاي اخير، از طرف سازمانهاي حمايت كننده محيط زيست مورد انتقاد قرار گرفته است. سرشاخه نيشكر داراي ارزش غذايي مناسبي بوده به نحوي كه، پروتئين خام و انرژي زايي آن نسبت به كاه غلات بالاتر است و مي توان آن را در رديف علوفه هاي متوسط دسته بندي نمود. در حال حاضر حدود 20000 هكتار از اراضي كشت نيشكر در استان خوزستان با استفاده از هاروستر برداشت ميگردد كه حين برداشت سرشاخه و برگ گياه بر روي زمين انباشته شده و به كمك بيلر قابل برداشت ميباشد. با توجه به اطلاعات توليد شده امكان برداشت 8 تن در هكتار سرشاخه نيشكر بوسيله بيلر امكان پذير بوده و در مجموع در حال حاضر امكان برداشت 160000 تن از اين ماده غذايي با ارزش در سال ميسر ميباشد. بر اساس اطلاعات موجود در صورت فرآوري سرشاخه به وسيله مواد آلي و شيميايي ارزش غذايي آن را مي توان افزايش داد. در اين صورت مقدار پروتئين خام از مقدار4/5 درصده به 98/7 درصد (در مجموع حدود 48 درصد افزايش) و انرژي قابل متابوبيسم از 7/1 به 88/1 مگاكالري در كيلوگرم (در مجموع 11 درصد افزايش) ارتقاء مي يابد.

توليد خوراك دام فراوري شده از گياهان ذرت و سورگوم Production of Processed Feed from Corn and Sorghum Plants گياه ذرت يكي از مهمترين علوفه هاي مورد استفاده در تغذيه دام بوده و روش معمول حفظ و نگهداري آن سيلو كردن است. در اين روش مقداري از مواد مغذي موجود در اين علوفه در اثر تخمير و نيز پساب خروجي از دست رفته و مقداري از آن نيز در اثر كپك زدگي و .... غير قابل استفاده ميگردد. در سالهاي اخير به دليل بروز كم آبي در كشور، دامداران مجبور به خريد و حمل ذرت علوفه اي از استانهاي پر آب تر شده اند. در اين نقل و انتقال دو ضرر عمده متوجه دامداران مي گردد: اول حمل بيش از 70 درصد آب و دوم كاهش ارزش غذايي علوفه به دليل حمل طولاني مدت در هواي گرم. در اين اختراع مشكلات فوق حل گرديده است. بدين منظور گياه كامل ذرت علوفه اي يا گياه كامل ذرت دانه اي يا بقاياي پس از برداشت ذرت دانه اي و يا مخلوط آنها و نيز گياه كامل سورگوم در سه مرحله مورد فراوري قرار مي گيرد: در مرحله اول، گياه مورد نظر برداشت شده و تا اندازه ي مطلوب خرد مي گردد. در مرحله دوم، گياه خرد شده با استفاده از چند ماده افزودني غني مي گردد. در مرحله سوم مواد پس از مخلوط شدن به صورت پلت در مي آيد. لازم به ذكر است كه كليه عمليات اجراي فوق در پايلوت صنعتي مربوطه انجام و خوراك دام توليد شده به مصرف دام نشخواركننده رسيده است. مقدار مواد افزودني بستگي به تركيبات شيميايي و ارزش غذايي گياه مورد استفاده دارد. از آنجا كه ارزش غذايي ذرت دانه اي، ذرت علوفه اي و بقاياي پس از برداشت ذرت دانه اي و گياه سورگوم متفاوت است، بنابراين درصد و نسبت مواد افزودني در علوفه هاي فوق نيز متفاوت است. خشك بودن خوراك آنرا از حمله عوامل بيماري زا مانند قارچ ها مصون نگه مي دارد. تغيير شكل فيزيكي خوراك به صورت پلت موجب فشردگي آن شده و با افزايش وزن مخصوص، هزينه حمل و نقل آن را به مقدار قابل توجهي كاهش مي دهد. مديريت انبارداري وحفظ و نگهداري اين خوراك به مراتب آسانتر و عملي تر از علوفه سيلو شده و علوفه بسته بندي شده است. از مزاياي ديگر اين خوراك اين است كه امكان تهيه اين خوراك براي دفعات متعدد وجود داشته و نيازي به نقدينگي زياد براي خريد خوراك به صورت يكجا وجود ندارد. اين خوراك در تغذيه كليه دامهاي نشخواركننده كاربرد دارد. اين خوراك براي تغذيه دامها در سيستم هاي روستايي و عشايري كه دامها مدتي از سال خوراك دستي دريافت مي كنند نيز كاربرد دارد.

در جيره غذايي دام‌ها سطح مواد معدني بايدمطابق نياز دام تامين گردد و اگر كمبودي وجود داشته باشد، دام عملكرد توليدي مورد نظر را نخواهد داشت. عناصري مانند سلنيوم، مس، روي، كبالت، منگنز، يد و آهن براي بدن ضروري هستند نياز به كنترل دقيق مقدار آنها در بدن دام وجود دارد. روش‌هاي متعددي براي تهيه بلوس‌ها وجود دارد. در اين فرآيند بلوس، از تركيب چندين مواد از جمله چگالي دهنده(60 % تا 85%)، بافت زمينه (5 % تا20%), روان كننده (5/0% تا 5 %) و ماده معدني مورد نظر (1% تا 30 %) تهيه مي¬شود. مواد تشكيل دهنده اعم ازمواد معدني، بافت زمينه، چگالي دهنده و روان كننده به دقت با يك برنامه دمايي خاص به صورت يكنواخت مخلوط مي¬گردد و سپس تحت فشار به صورت پلت درمي¬آيد. مواد معدني موجود در بلوس به تدريج در فضاي شكمبه رها مي¬گردند و نياز دام را تامين مي نمايند. ميزان رهايش به نسبت اجزاي تشكيل دهنده و نوع مواد متغير است و قابليت برنامه ريزي براي زمان¬هاي مختلف از چند هفته تا چندين ماه را دارد.